1,8 procent. 2,5 procent. 1,8 procent. Dat zijn de meest recente inflatiecijfers voor de eurozone, respectievelijk de VS en het VK. De inflatie is daarmee in alle drie in jaren niet zo hoog geweest. En de stijging is niet eenmalig, de geldontwaarding neemt al ruim een half jaar gestaag toe.

De centrale banken van de drie grote ontwikkelde economieën – de V.S., de eurozone en Japan – hebben het afgelopen decennium hun balansen flink uitgebreid. Op deze balansen staan inmiddels meer dan $12.2 biljoen aan financiële activa geparkeerd. Het gevolg is dat de traditionele gereedschapskist obsoleet is geworden. Centrale bankiers rekenen op nog maar één middel, maar dat middel wordt omringt door onzekerheid en heeft zich zeker nog niet bewezen, met name wanneer de inflatie stijgt.

De laatste tijd heb ik het gevoel dat de Europese Centrale Bank (ECB) met man en macht probeert te verhullen en te ontkennen dat het economisch gezien in de eurozone redelijk goed gaat.

Bestuursleden van de bank beginnen vaak hun lezingen of interviews met het melden dat het beter gaat, maar meteen erna volgt er wel een opmerking dat de kans dat de groei terugvalt groot is. Dit gedwongen pessimisme zien we ook in hun taal over het monetair beleid in de toekomst. Ze noemen steeds dat de bank het opkopen van staats- en bedrijfsobligaties kan verlengen en verruimen, dat de rente lang laag zal blijven. Nooit zegt een ECB-bestuurder dat het opkoopprogramma verkort en verlaagd kan worden of dat we er rekening mee moeten houden dat de rente omhoog zal gaan in de nabije toekomst.

Deze