Gevolgen die verzacht worden door de nooit eerder geziene steunmaatregelen van de overheden en de centrale banken. En het zijn precies die maatregelen die mijns inziens een ieder die een (beleggings)horizon van enkele jaren heeft, zorgen moet baren. Grote zorgen.

In de VS was de animositeit tegenover China al enorm en door de coronacrisis is dat alleen meer geworden. Europa komt er ondertussen achter dat het wel erg afhankelijk is van China voor allerlei spullen. Het gaat dan niet over speelgoed en televisies maar medische producten. Nogal belangrijk dunkt me.

Europa komt er ook achter dat China, met zijn diepe zakken, lekker wil shoppen in Europa en allerlei bedrijven die in de Chinese langetermijnstrategie passen, wil inlijven. Het is die langetermijnstrategie van China dat weer Washington niet lekker zit. Om kort te gaan: China wil een veel grotere rol op het wereldtoneel spelen en dat gaat per definitie ten koste van de huidige hoofdrolspeler. Coronacrisis is een prima kans op allerlei maatregelen te nemen om die ambitie van China de kop in te drukken. Crisis verschaft niet alleen een alibi maar zorgt er ook voor dat de uitdager behoorlijk verzwakt is.

Het bovenstaande leidt nu al tot protectionisme en maatregelen die regelrecht tegen het proces van globalisering ingaan. De-globalisering zeg maar. Het zou in mijn ogen verkeerd zijn toenemende protectionisme louter vast te spelden aan de mouw van de Amerikaanse president Donald Trump en dus te verwachten dat als hij in november niet herkozen wordt, de protectionistische krachten vanzelf zullen wegebben. Als de Democraten en de Republikeinen in de VS één ding gemeenschappelijk hebben, dan is dat wel de aan haat grenzende animositeit jegens China.

Dit betekent in mijn optiek dat de kans groot is dat de verwevenheid van de westerse economieën nog groter zal worden. Dat in de eurozone en de EU overgegaan wordt tot de facto gezamenlijke staatsobligaties, zie ik in dat kader. En hoewel de relatie tussen Europa en de VS niet bepaald goed is te noemen, uiteindelijk die ik die twee hun verschillen overbruggen en opnieuw beste vrienden worden. Er is weinig wat een sterkere lijm in geopolitieke termen is, dan een gemeenschappelijk gevaar.

En daar begin ik me zorgen te maken. Aangezien globalisering in de afgelopen decennia de economische groei omhoog en inflatie in de wereld jaar in jaar uit omlaag drukte, zou dat betekenen dat nu een periode aangebroken is waarin de groei omlaag en de inflatie juist omhoog gestuwd gaan worden uit die hoek.

De anticrisis maatregelen van de centrale banken zie ik om twee redenen niet snel teruggedraaid worden, ook niet wanneer de crisis straks voorbij is omdat er dan het risico bestaat dat de economie alsnog weer gaat krimpen.

Een andere reden is dat ik de overheden de staatsschulden niet zien terugbrengen naar de pre-corona niveaus. Dat zou grote bezuinigingen inhouden, met weer als gevaar economische krimp. Om nog maar te zwijgen van hoe politiek impopulair dat zou zijn.

Uit alles wat ik lees, komt naar voren dat de overheden hopen dat ze door de genomen maatregelen de economische groei zo sterk zullen aanjagen, dat dat voor zoveel meer inkomsten zal leiden dat de schuld vanzelf terugbetaald zal worden. Die hoop hadden vele generaties politici en die hoop is haast nooit uitgekomen. Gezien de structurele uitdagingen waarmee onze economieën kampen, zie ik de economische groei de komende zeg 5 jaar niet enorm opveren.

Nee, veel waarschijnlijker is dat de overheden de hulp zullen moeten krijgen uit een andere hoek, namelijk die van hogere inflatie. Die snoept namelijk ook een deel van de schulden weg. Hogere inflatie gaat moeilijk samen met een krapper monetair beleid.

De in mijn ogen niet geringe kans op hogere inflatie de komende jaren met centrale banken en overheden die niet al te bereid zullen zijn daar iets aan te doen en aanhoudende spanningen op geopolitiek front, kan het wel eens een spannend decennium worden.